Geluk is de weg
Blijf op de hoogte en volg Annemieke
06 Mei 2015 | Zuid-Afrika, Cato Ridge
*Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg*
-een doosje vol geluk-
Lieve allemaal,
Vandaag geen veranda weer helaas. Ik zit binnen in de woonkamer, op een bank die van ellende bijna uit elkaar valt en waar voor het idee maar een oud gordijn over heen ligt, waar we vrijwel altijd de gordijnen dicht hebben omdat we niet willen dat buitenstaander kunnen zien wat we in ons huis hebben liggen, met een lange broek en dikke sokken, maar dan wel weer een T-shirt, naast mij ligt de bank vol met draden, boekjes, telefoon, doosje vol geluk, koptelefoon, alles wat ik nodig heb om de komende tijd niet van de bank af te hoeven. Op de een of andere manier krijg ik het namelijk altijd voor elkaar om ‘s ochtends met mijn reisverslag te beginnen, om het vervolgens pas rond 4 uur af te hebben. Oké, het is nu 11.00 uur. Ik laat jullie weten hoe laat het is als ik dit verslag af heb ;)
Een tijd geleden zijn er rellen in Durban en Johannesburg geweest. De reden van de rellen was omdat buitenlanders van andere Afrikaanse landen de banen in namen van de Zuid Afrikanen. Dit wordt niet op prijs gesteld door de Zuid Afrikanen en dat is de hoofdreden waarom deze rellen plaatsvinden.
Een (korte) spannende periode voor ons, omdat wij niet zeker wisten of het op GGA veilig genoeg was om te verblijven. Gelukkig is er vanuit school hele fijne begeleiding geweest die voor ons alles in de gaten heeft gehouden. Er is een nieuw reisadvies uitgegeven voor Zuid Afrika en die adviseerde de toeristen om weg te blijven van samenscholingen en demonstraties. Alert blijven en de rellen vermijden. Vanuit GGA werden we geadviseerd om niet naar Durban en Johannesburg af te reizen. Dit alles is nu een aantal weken geleden begonnen en zoals het nu lijkt is het nu gelukkig al een stuk rustiger. We merken vrijwel niets meer van de onrustigheden.
Tadaaaa en daar zijn ze dan, mijn lieve ouders! Oh wat is het fijn geweest om mijn ouders weer te kunnen zien, knuffelen en vooral veel te kunnen bij kletsen. Dat eerste moment dat ze het GGA terrein op kwamen rijden en ik ze zag aankomen. Tjonge jonge wat bizar. Daar zijn mijn ouders, gewoon hier in Zuid Afrika!
De eerste dag hebben we vooral veel bijgepraat en heb ik ze laten zien waar ik woon, een rondleiding over GGA en het resort. Bijzonder om te ervaren hoe snel ik eigenlijk al gewend ben aan alles hier. Mijn ouders schrokken van de omstandigheden waarin wij en de kinderen woonden. Waar ik het verblijf van mijn ouders als luxe omschreef, stonden zij met verbazing te kijken hoe ik dat luxe kon vinden. Ik heb mij snel kunnen aanpassen aan mijn omgeving blijkt.
Ook leuk om te zien hoe mijn vader, met al zijn Nederlandse gedachten en gewoonten, zich afvroeg waarom er geen wifi was, waarom er niet meer reclame voor het resort wordt gemaakt, waarom de dakgoten niet worden schoongemaakt, de auto’s niet worden gemaakt en het gras niet wordt gemaaid bij de huizen van de kinderen. Tja, wat kan ik zeggen, andere (Afrikaanse) prioriteiten.
Oh, wat is het fijn dat mijn ouders GGA en Zuid Afrika hebben kunnen ervaren, proeven, ruiken en voelen. Ik heb gemerkt dat het lastig is om mijn leven hier over te brengen. Een foto of een verhaal kan soms zo nietszeggend zijn als je niet weet wat de omstandigheden zijn geweest. Ook al zou ik met heel mijn hart willen dat iedereen exact begrijpt wat ik hier meemaakt, het gaat niet lukken door de verhalen en foto’s. Maar wees gerust lieve mensen, dat betekent niet dat ik jullie niet ga overladen met al mijn foto’s. Dat ga ik wel doen, ik ga het wel proberen om over te brengen!
Terug naar mijn ouders. Zondag 19 april zijn ze op GGA aangekomen. Na 1 nacht hier te zijn geweest, zijn we maandagochtend vertrokken richting St. Lucia. Een heerlijke plek vlak aan het strand, waar de zon vrijwel altijd schijnt en ’s nachts de nijlpaarden door het dorp rondlopen. Die nijlpaarden heb ik ook nog een leuk verhaal over, maar dat kom ik straks op terug! Dinsdagochtend hebben we een bootsafari gedaan. We hebben ontzettend veel nijlpaarden gezien en een aantal krokodillen. Vooral de grote groepen nijlpaarden maken zoveel indruk, wauw! ’s Middags naar Cape Vidal geweest. Om daar te komen zijn we door een prachtig natuurreservaat gereden. Ongelofelijk mooie uitzichten en bij Cape Vidal aangekomen genoten van een geweldig strand, breed, rustig en hoge golven. Alles om mooie foto’s te schieten, wat we uiteraard hebben gedaan.
Ah, en nu komen we bij het nijlpaard verhaal.. ’s avonds zijn we uit eten geweest in St. Lucia. We hadden gehoord dat hier in de avond en nacht de nijlpaarden in het dorp rondlopen. Nieuwsgierig als we waren wilden we dit natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Dus, na het avondeten gingen we op zoek naar de nijlpaarden. Rondrijdend door St. Lucia, met groot licht aan en bij ieder parkje stoppen en met de lampen schijnen. We hadden geluk! Midden in het dorpje hebben we nijlpaarden gespot die zich flink aan het vol eten waren. Oké, en toen.. stapte mijn vader uit. Omdat hij een goede foto wilde maken. Ach, nog een stap dichterbij kan ook nog wel… tijdens de bootsafari was ons verteld dat nijlpaarden erg gevaarlijk kunnen zijn en wel tot 55 km/p uur kunnen rennen. Blijkbaar was Wimpie dit even vergeten.. Gelukkig niks gebeurd en helaas is ook de mooie foto uitgebleven.
Donderdag zijn we richting Hluhluwe (spreek uit als slusluwie + een beetje consumptie) gereden. Hier hebben we 2 dagen gebivakkeerd in een prachtige lodge in the middle (ja echt in the middle of the middle) of nowhere. In de 2 dagen dat we hier waren hebben we 2 keer een begeleide safari trip gedaan. Heerlijk om samen met mijn ouders alle pracht en praal van Hluhluwe te zien, olifanten, zwarte en witte neushoorns, giraffes, zebra’s, buffels, antilopen, gnoes en natuurlijk de mooie omgeving waarin deze beesten leven.
Even een paar wist je datjes..
Wist je dat
- Gina compleet uit haar dak gaat als ze een gekko/hagedis ziet
- Ook een klamboe niet aan haar besteed is
- Dat Wim gewoon in het Nederlands tegen de Zuid Afrikaanse mensen praat (ze zullen vast wel iets ervan begrijpen)
- Dat Wimpie verdomd goed is in links rijden
- Dat Gina chagrijnig wordt van dichte schoenen
- Dat Wim iedere gelegenheid aanpakt om in zijn boek te kruipen
- Dat Gina op de heenreis haar koffer bijna niet dicht kreeg en op de terugweg het bijna te gemakkelijk dicht ging
- Dat Gina na meer dan een half jaar nog steeds niks van haar telefoon snapt
- Dat Wim smult van de milkshakes van Wimpy (fastfood ding in ZA)
- Dat Gina onmisbaar is als het gaat om kleding maken of herstellen (Annemieke deed de eerst avond meteen een beroep op haar)
- Dit het laatste wist je datje is?
Zondag heb ik weer afscheid genomen van mijn ouders. Het was even gek, maar we zeiden gewoon ‘tot zo’ tegen elkaar. Nog maar een paar weken en we zien elkaar alweer!
Freedom. Dat woord heeft opeens zoveel meer betekenis gekregen. Wij zitten in feite vast op GGA. We mogen niet van het terrein af, omdat het te gevaarlijk is om alleen op pad te gaan. Alleen met een werker van GGA kunnen we van het terrein af (in overleg) om bijv. naar de Spar o.i.d. te gaan. Ook trips/vakanties kunnen we van het terrein af, maar verder zitten we elke dag hier. Dit kan een benauwend gevoel geven. Niet zomaar de auto of fiets te kunnen pakken en even te doen waar ik zelf zin in heb. Als ik hier teveel over nadenk is het soms bijna een claustrofobisch gevoel. Ik kan het nu des te meer waarderen dat ik in Nederland alle vrijheid heb om te doen wat ik wil.
Gelukkig brengt me dit ook naar het volgende onderwerp. Vakanties!!
Aankomend weekend ga ik met Zelda en Jose naar Drakensberg. Dit is een gebied met veel bergen en prachtige natuur. We hebben een auto gehuurd en gaan van vrijdag t/m maandag weg. Kijk er ontzettend naar uit. En als we het er dan toch over hebben.. ook laatste grote vakantie is gepland en georganiseerd. 21 mei vertrek ik samen met 3 andere meiden richting Kaapstad. We vliegen van Durban naar Kaapstad om daar vervolgens in 4 dagen zoveel mogelijk te zien en te doen. Vanaf 25 mei t/m 29 mei hebben we een auto gehuurd en gaan we van Kaapstad naar Port Elizabeth rijden, een heel stuk van de Garden route! Joepie de poepie, nog zoveel mooie dingen in het vooruitzicht!
Het huis voelt aan dat wij hier nog maar 5 weken zijn. Het begint (nog meer) in verval te raken. Lekkage in de keuken, een kat door het plafond gezakt, het kan hier allemaal ;)
Jeetje, nog 5 weken en dan vertrekken we weer richting Nederland. Ik zie er tegen op om afscheid te moeten nemen van alle kinderen hier. Zeker nu na 3 maanden is te merken en te voelen dat ik echt een band heb opgebouwd met de kinderen. Ik voel me thuis op het terrein van GGA en we kennen elkaar. Met het ene kind heb ik een hechtere band dan met de andere, maar het afscheid gaat in ieder geval lastig worden. Vooral het feit dat er veel wisselende vrijwilligers hier komen, heeft mij tot nadenken gezet. Het is namelijk bijna klaar voor mij hier en dan vertrek ik. Maar ik ga weer terug naar mij vertrouwde omgeving en zal bijna niks meer mee krijgen van wat er op GGA gebeurd. De kinderen daarentegen, hun leven gaat hier door en er zullen weer nieuwe vrijwilligers komen. Vrijwilligers die met hun ideeën en andere manieren van begeleiden hier komen. Begrijpen jullie waar ik heen wil? Ik vraag me wel eens af hoe duurzaam en goed het vrijwilligerswerk nu daadwerkelijk is. Is vrijwilligerswerk echt goed? Of willen wij dat het goed is, omdat het voor onszelf goed voelt om vrijwilligerswerk te doen. Ik ben er nog niet over uit.
Of ik ooit weer voor zoiets als dit zou kiezen. Ik weet het niet. Zonder Stefan zou ik in ieder geval nooit meer langer dan 2 maanden weg gaan. Met Stefan zou ik als het ware de hele wereld wel willen rondreizen. Tja, dus waar hangt het dan vanaf? Juist, Stefan ;) haha!
Oh jee, wat heb ik trek aan een goede stamppot andijvie van moeders. Graag met spekjes en een goede gehaktbal. Ja, en een broodje kroket met mosterd. Oh en goede kaas! Kan niet wachten.
Lieve luitjes, ik ga weer afsluiten.
Waarschijnlijk is mijn volgende verhaal na Kaapstad en dus net voor het einde van mijn avontuur hier.
Tot snel!
Veel liefs,
Annemieke
P.S. het is nu 15.20 uur. Nog best netjes gedaan toch?!
-een doosje vol geluk-
Lieve allemaal,
Vandaag geen veranda weer helaas. Ik zit binnen in de woonkamer, op een bank die van ellende bijna uit elkaar valt en waar voor het idee maar een oud gordijn over heen ligt, waar we vrijwel altijd de gordijnen dicht hebben omdat we niet willen dat buitenstaander kunnen zien wat we in ons huis hebben liggen, met een lange broek en dikke sokken, maar dan wel weer een T-shirt, naast mij ligt de bank vol met draden, boekjes, telefoon, doosje vol geluk, koptelefoon, alles wat ik nodig heb om de komende tijd niet van de bank af te hoeven. Op de een of andere manier krijg ik het namelijk altijd voor elkaar om ‘s ochtends met mijn reisverslag te beginnen, om het vervolgens pas rond 4 uur af te hebben. Oké, het is nu 11.00 uur. Ik laat jullie weten hoe laat het is als ik dit verslag af heb ;)
Een tijd geleden zijn er rellen in Durban en Johannesburg geweest. De reden van de rellen was omdat buitenlanders van andere Afrikaanse landen de banen in namen van de Zuid Afrikanen. Dit wordt niet op prijs gesteld door de Zuid Afrikanen en dat is de hoofdreden waarom deze rellen plaatsvinden.
Een (korte) spannende periode voor ons, omdat wij niet zeker wisten of het op GGA veilig genoeg was om te verblijven. Gelukkig is er vanuit school hele fijne begeleiding geweest die voor ons alles in de gaten heeft gehouden. Er is een nieuw reisadvies uitgegeven voor Zuid Afrika en die adviseerde de toeristen om weg te blijven van samenscholingen en demonstraties. Alert blijven en de rellen vermijden. Vanuit GGA werden we geadviseerd om niet naar Durban en Johannesburg af te reizen. Dit alles is nu een aantal weken geleden begonnen en zoals het nu lijkt is het nu gelukkig al een stuk rustiger. We merken vrijwel niets meer van de onrustigheden.
Tadaaaa en daar zijn ze dan, mijn lieve ouders! Oh wat is het fijn geweest om mijn ouders weer te kunnen zien, knuffelen en vooral veel te kunnen bij kletsen. Dat eerste moment dat ze het GGA terrein op kwamen rijden en ik ze zag aankomen. Tjonge jonge wat bizar. Daar zijn mijn ouders, gewoon hier in Zuid Afrika!
De eerste dag hebben we vooral veel bijgepraat en heb ik ze laten zien waar ik woon, een rondleiding over GGA en het resort. Bijzonder om te ervaren hoe snel ik eigenlijk al gewend ben aan alles hier. Mijn ouders schrokken van de omstandigheden waarin wij en de kinderen woonden. Waar ik het verblijf van mijn ouders als luxe omschreef, stonden zij met verbazing te kijken hoe ik dat luxe kon vinden. Ik heb mij snel kunnen aanpassen aan mijn omgeving blijkt.
Ook leuk om te zien hoe mijn vader, met al zijn Nederlandse gedachten en gewoonten, zich afvroeg waarom er geen wifi was, waarom er niet meer reclame voor het resort wordt gemaakt, waarom de dakgoten niet worden schoongemaakt, de auto’s niet worden gemaakt en het gras niet wordt gemaaid bij de huizen van de kinderen. Tja, wat kan ik zeggen, andere (Afrikaanse) prioriteiten.
Oh, wat is het fijn dat mijn ouders GGA en Zuid Afrika hebben kunnen ervaren, proeven, ruiken en voelen. Ik heb gemerkt dat het lastig is om mijn leven hier over te brengen. Een foto of een verhaal kan soms zo nietszeggend zijn als je niet weet wat de omstandigheden zijn geweest. Ook al zou ik met heel mijn hart willen dat iedereen exact begrijpt wat ik hier meemaakt, het gaat niet lukken door de verhalen en foto’s. Maar wees gerust lieve mensen, dat betekent niet dat ik jullie niet ga overladen met al mijn foto’s. Dat ga ik wel doen, ik ga het wel proberen om over te brengen!
Terug naar mijn ouders. Zondag 19 april zijn ze op GGA aangekomen. Na 1 nacht hier te zijn geweest, zijn we maandagochtend vertrokken richting St. Lucia. Een heerlijke plek vlak aan het strand, waar de zon vrijwel altijd schijnt en ’s nachts de nijlpaarden door het dorp rondlopen. Die nijlpaarden heb ik ook nog een leuk verhaal over, maar dat kom ik straks op terug! Dinsdagochtend hebben we een bootsafari gedaan. We hebben ontzettend veel nijlpaarden gezien en een aantal krokodillen. Vooral de grote groepen nijlpaarden maken zoveel indruk, wauw! ’s Middags naar Cape Vidal geweest. Om daar te komen zijn we door een prachtig natuurreservaat gereden. Ongelofelijk mooie uitzichten en bij Cape Vidal aangekomen genoten van een geweldig strand, breed, rustig en hoge golven. Alles om mooie foto’s te schieten, wat we uiteraard hebben gedaan.
Ah, en nu komen we bij het nijlpaard verhaal.. ’s avonds zijn we uit eten geweest in St. Lucia. We hadden gehoord dat hier in de avond en nacht de nijlpaarden in het dorp rondlopen. Nieuwsgierig als we waren wilden we dit natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Dus, na het avondeten gingen we op zoek naar de nijlpaarden. Rondrijdend door St. Lucia, met groot licht aan en bij ieder parkje stoppen en met de lampen schijnen. We hadden geluk! Midden in het dorpje hebben we nijlpaarden gespot die zich flink aan het vol eten waren. Oké, en toen.. stapte mijn vader uit. Omdat hij een goede foto wilde maken. Ach, nog een stap dichterbij kan ook nog wel… tijdens de bootsafari was ons verteld dat nijlpaarden erg gevaarlijk kunnen zijn en wel tot 55 km/p uur kunnen rennen. Blijkbaar was Wimpie dit even vergeten.. Gelukkig niks gebeurd en helaas is ook de mooie foto uitgebleven.
Donderdag zijn we richting Hluhluwe (spreek uit als slusluwie + een beetje consumptie) gereden. Hier hebben we 2 dagen gebivakkeerd in een prachtige lodge in the middle (ja echt in the middle of the middle) of nowhere. In de 2 dagen dat we hier waren hebben we 2 keer een begeleide safari trip gedaan. Heerlijk om samen met mijn ouders alle pracht en praal van Hluhluwe te zien, olifanten, zwarte en witte neushoorns, giraffes, zebra’s, buffels, antilopen, gnoes en natuurlijk de mooie omgeving waarin deze beesten leven.
Even een paar wist je datjes..
Wist je dat
- Gina compleet uit haar dak gaat als ze een gekko/hagedis ziet
- Ook een klamboe niet aan haar besteed is
- Dat Wim gewoon in het Nederlands tegen de Zuid Afrikaanse mensen praat (ze zullen vast wel iets ervan begrijpen)
- Dat Wimpie verdomd goed is in links rijden
- Dat Gina chagrijnig wordt van dichte schoenen
- Dat Wim iedere gelegenheid aanpakt om in zijn boek te kruipen
- Dat Gina op de heenreis haar koffer bijna niet dicht kreeg en op de terugweg het bijna te gemakkelijk dicht ging
- Dat Gina na meer dan een half jaar nog steeds niks van haar telefoon snapt
- Dat Wim smult van de milkshakes van Wimpy (fastfood ding in ZA)
- Dat Gina onmisbaar is als het gaat om kleding maken of herstellen (Annemieke deed de eerst avond meteen een beroep op haar)
- Dit het laatste wist je datje is?
Zondag heb ik weer afscheid genomen van mijn ouders. Het was even gek, maar we zeiden gewoon ‘tot zo’ tegen elkaar. Nog maar een paar weken en we zien elkaar alweer!
Freedom. Dat woord heeft opeens zoveel meer betekenis gekregen. Wij zitten in feite vast op GGA. We mogen niet van het terrein af, omdat het te gevaarlijk is om alleen op pad te gaan. Alleen met een werker van GGA kunnen we van het terrein af (in overleg) om bijv. naar de Spar o.i.d. te gaan. Ook trips/vakanties kunnen we van het terrein af, maar verder zitten we elke dag hier. Dit kan een benauwend gevoel geven. Niet zomaar de auto of fiets te kunnen pakken en even te doen waar ik zelf zin in heb. Als ik hier teveel over nadenk is het soms bijna een claustrofobisch gevoel. Ik kan het nu des te meer waarderen dat ik in Nederland alle vrijheid heb om te doen wat ik wil.
Gelukkig brengt me dit ook naar het volgende onderwerp. Vakanties!!
Aankomend weekend ga ik met Zelda en Jose naar Drakensberg. Dit is een gebied met veel bergen en prachtige natuur. We hebben een auto gehuurd en gaan van vrijdag t/m maandag weg. Kijk er ontzettend naar uit. En als we het er dan toch over hebben.. ook laatste grote vakantie is gepland en georganiseerd. 21 mei vertrek ik samen met 3 andere meiden richting Kaapstad. We vliegen van Durban naar Kaapstad om daar vervolgens in 4 dagen zoveel mogelijk te zien en te doen. Vanaf 25 mei t/m 29 mei hebben we een auto gehuurd en gaan we van Kaapstad naar Port Elizabeth rijden, een heel stuk van de Garden route! Joepie de poepie, nog zoveel mooie dingen in het vooruitzicht!
Het huis voelt aan dat wij hier nog maar 5 weken zijn. Het begint (nog meer) in verval te raken. Lekkage in de keuken, een kat door het plafond gezakt, het kan hier allemaal ;)
Jeetje, nog 5 weken en dan vertrekken we weer richting Nederland. Ik zie er tegen op om afscheid te moeten nemen van alle kinderen hier. Zeker nu na 3 maanden is te merken en te voelen dat ik echt een band heb opgebouwd met de kinderen. Ik voel me thuis op het terrein van GGA en we kennen elkaar. Met het ene kind heb ik een hechtere band dan met de andere, maar het afscheid gaat in ieder geval lastig worden. Vooral het feit dat er veel wisselende vrijwilligers hier komen, heeft mij tot nadenken gezet. Het is namelijk bijna klaar voor mij hier en dan vertrek ik. Maar ik ga weer terug naar mij vertrouwde omgeving en zal bijna niks meer mee krijgen van wat er op GGA gebeurd. De kinderen daarentegen, hun leven gaat hier door en er zullen weer nieuwe vrijwilligers komen. Vrijwilligers die met hun ideeën en andere manieren van begeleiden hier komen. Begrijpen jullie waar ik heen wil? Ik vraag me wel eens af hoe duurzaam en goed het vrijwilligerswerk nu daadwerkelijk is. Is vrijwilligerswerk echt goed? Of willen wij dat het goed is, omdat het voor onszelf goed voelt om vrijwilligerswerk te doen. Ik ben er nog niet over uit.
Of ik ooit weer voor zoiets als dit zou kiezen. Ik weet het niet. Zonder Stefan zou ik in ieder geval nooit meer langer dan 2 maanden weg gaan. Met Stefan zou ik als het ware de hele wereld wel willen rondreizen. Tja, dus waar hangt het dan vanaf? Juist, Stefan ;) haha!
Oh jee, wat heb ik trek aan een goede stamppot andijvie van moeders. Graag met spekjes en een goede gehaktbal. Ja, en een broodje kroket met mosterd. Oh en goede kaas! Kan niet wachten.
Lieve luitjes, ik ga weer afsluiten.
Waarschijnlijk is mijn volgende verhaal na Kaapstad en dus net voor het einde van mijn avontuur hier.
Tot snel!
Veel liefs,
Annemieke
P.S. het is nu 15.20 uur. Nog best netjes gedaan toch?!
-
06 Mei 2015 - 16:56
Janny Kors:
Lieve Annemieke helemaal ontroert door jou prachtige verslag wat een ervaring doe je op wat zie je zo veel kanten van het leven. Hier kunnen we ons daar niets van voorstellen. En wat geweldig je ouders daar te zien zo kun je wanneer je straks thuis komt al je ervaringen met ze delen. lieve Annemiek geniet er nog even van maar pas goed op jezelf en weet je het mooie van weg gaan is ook weer het thuis komen . Dikke knuffel uit Eesveen van oom Han en tante Janny -
06 Mei 2015 - 17:25
Chantal Bollen:
Wat lees ik met plezier jou verhalen ,
Hoe je het ook schrijft geweldig .
En wat vliegt de tijd geniet nog even van alles daar voor je het weet zit je weer in het "normale " leven hier
Liefs x -
06 Mei 2015 - 21:19
Gina:
Lieve meid!
Wat hebben wij genoten van onze reis door een heel klein gedeelte van het grote Zuid-Afrika en natuurlijk vooral van onze week met jou! Door het lezen van jouw weer erg mooie verslag, herbeleef ik alles nog een keer. Heerlijk! Moest ook lachen om je "wist je dat" lijstje... Klopt allemaal! Ik heb er nog een aanvulling op ; wist je dat Annemieke het liefst diagonaal op een groot bed gaat liggen? Geen probleem natuurlijk als het een 1 groot bed is, moeilijker wanneer het twee aan elkaar geschoven 1 persoonsbedden zijn die uit elkaar schuiven als je teveel beweegt.... Je verslag doet mij veel, hoe je alles beleeft en datgene wat je meemaakt ook vanuit een ander perspectief gaat bekijken. Deze reis geeft je waarschijnlijk zoveel mee in je rugzak naar huis.... Dikke kus, knuffel en liefs, Mama -
06 Mei 2015 - 23:37
Erica:
Wat weer mooi verteld meid
Mama was heel trots op jou
Ze straalt als ze over de reis verteld
Nou meisie genietse de laatste weken
Groeties Erica -
07 Mei 2015 - 11:16
Rien En Gerry:
Ik heb genoten van je verhaal over de ontmoeting met je ouders en de avonturen in S.A.
Mooi om te lezen dat je jezelf kritische vragen durft te stellen. Nog een goede tijd en voor je het weet ben je weer in de polder :-)
Go for whatever makes you happy!
Liefs, Rien en Gerry. -
07 Mei 2015 - 11:34
Anja:
Hallo lieve, lieve Annemiek,
Wat weer een heerlijk verhaal om te lezen, je kan zo goed schrijven dat ik het bijna kan voelen wat je allemaal mee maakt. Heb ook de prachtige verhalen van Wim en Gina gehoord, nu nog de foto's bekijken. Het is zo mooi dat je dit kan delen met je ouders! Hé meid nog een fijne tijd daar en geniet nog van elk moment en tot gauw. -
07 Mei 2015 - 14:03
Natasja:
Heey Annemieke!
Wat weer een mooi verhaal! Super leuk dat je ouders je kwamen opzoeken!
En wat gaat de tijd toch snel, dat je er nu al 3 maanden zit...
Heel veel plezier nog de laatste weken!
Groetjes Natasja -
07 Mei 2015 - 16:36
Anneke:
Wat heb je weer een mooi reisverslag gemaakt,
We hebben het met veel plezier gelezen.
Wat bijzonder dat je ouders hebben kunnen zien hoe jij woont en werkt.
Voor die kinderen is het toch wel fijn dat jullie er zijn want die krijgen natuurlijk dan aandacht,
Wat ze anders waarschijnlijk niet krijgen ze gaan je nog missen.
Leuk dat je nog een paar dagen met die meiden wat leuks gaat doen.
Pas goed op jezelf.
Liefs John en Anneke. -
07 Mei 2015 - 22:08
Wim:
Lieve Annemiek.
Je hebt er weer een leuk verhaal neer gezet, het voelt vreemd dat je er zelf ook deel van
uitmaakt hebt, heb zelf ontzettend van de reis in Afrika genoten, vond het een ontzettend
mooi land, ik voelde mij er wel behoorlijk thuis, jammer dat ze links rijden(geeft zo'n Engels idee) .
Prachtige natuur en wilde dieren, maar soms ook een beetje troosteloos door de vele armoede
die je onderweg tegen komt.
Leuke laatste weken gewenst.
Groetjes/knuffel Wimpie. -
07 Mei 2015 - 22:25
Jeannet :
Wauw Annemieke, wat een verhaal zeg...
Geweldig om te lezen wat je allemaal hebt beleefd.
Tof ook dat je ouders hebben kunnen zien hoe jij daar tijdelijk leeft.
Wij wensen je nog een mooie tijd.
Blijf vooral genieten en beleef bewust al datgeen wat op je pad komt.
Liefs Jaap en Jeannet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
